Rozdział 2: "Co za dużo, to niezdrowo"

- Widzę, że są wszyscy - sensei uśmiechnęła się.
- Nie lubię rano wstawać... - Dayomi przecierała oczy.
- Musisz się przyzwyczaić. Teraz będę was ściągać z łóżka o tej godzinie codziennie - zaśmiała się, na co rudowłosa tylko westchnęła niezadowolona.
Tak beztrosko rozmawiając cała Drużyna Trzecia weszła do gabinetu Hokage.
- Witajcie Washi, Dayomi, Yuki - Sarutobi uśmiechnął się do nich promiennie. - Jak wam mija dzień?
- Wspaniale, poza tym, że Hanae-sensei zarządziła zbyt wczesną zbiórkę... - ziewnęła Shanado.
- Wasza drużyna przybyła jako pierwsza, więc możecie sobie wybrać misję, którą będziecie dziś wykonywać.
- Ossu! - krzyknęła cała trójka.
- Więc co my tu mamy... - Sandaime rozłożył wielki zwój na biurku. - Sadzenie ryżu... Malowanie płotu... Łapanie kota...
- Nuuudyyyy! - Dayomi nie ukrywała swojej niechęci do wymienionych czynności.
- Nie rozumiem, co ci nie pasuje. W końcu musicie zdobyć doświadczenie - staruszek uniósł jedną brew ku górze.
- To są misje rangi D! Czy Hokage-sama nie mógłby znaleźć czegoś odpowiadającego naszym umiejętnościom?!
- Te misje właśnie im odpowiadają... - Washi przewrócił oczami.
- Właśnie, że nie! Idealna byłaby misja rangi C!
- Dayomi uspokój się! - uniosła się Yuki. - Przecież rozmawiasz z Hokage! Chyba logiczne, że On wie lepiej, midanne! - po wypowiedzi koleżanki ruda skrzyżowała ręce na piersi i zrobiła naburmuszoną minę.
- Zróbmy tak... - Sarutobi splótł palce i osadził na nich głowę. - Daję wam dwadzieścia minut. Jeśli złapiecie kota, który zaginął bez pomocy waszej sensei to dostaniecie misję rangi C. Zgoda?
- Yatta! - Shanado aż podskoczyła. - A więc jak ten kociak wygląda?
- Cały czarny z różową kokardą.
- Łatwizna - machnęła ręką. - Rzuca się w oczy.
- Nie lekceważ nigdy przeciwnika - zaśmiała się różowowłosa.
- To dla was - dostali krótkofalówki, które od razu założyli. - Możecie ruszać.
- Hai! - po chwili cała trójka wybiegła z pomieszczenia.
- Hokage-sama? - zaczęła niepewnie Hanae.
- Hmm?
- Myśli Pan, że to dobry pomysł?
- Z tą misją? Czemu by nie? Zresztą na misji rangi C będziesz przy nich. Mimo że jesteś młoda, to ufam twoim zdolnościom.
- Ale... - zawahała się. - Co będzie, jeśli Pan się na mnie zawiedzie?
- O to się nie martw. Wiem, że to się nie stanie - uśmiechnął się. - Powinnaś być bardziej pewna siebie.
- H-hai... - odparła.

* * *

- Tu Washi. Jak sytuacja? - blondynka usłyszała głos z krótkofalówki.

- Żadnych zmian. Nic nie znalazłam. A jak u was?

- Też nic.

- Chyba coś widziałam! - zielonooka aż złapała się za ucho pod wpływem zbyt głośnego dźwięku. - A nie... wydawało mi się... - usłyszała nerwowy śmiech Dayomi.

- Skupcie się bardziej. Jako jedyna drużyna mamy szansę na misję rangi C.

- Uda nam się! Wierzę w to! 

- Mam nadzieję... - Yuki nie podzielała aż tak entuzjazmu pozostałej dwójki, ale nie chciała nikogo zawieźć. 

W tym momencie szła przez miasto. Nagle coś czarnego mignęło jej przed oczami. Bez namysłu zaczęła biec.

- Znalazłam go! Ucieka w stronę Akademii! - krzyknęła.

- Zagoń go tam. Spotkamy się na miejscu. Musimy go otoczyć - usłyszała głos kolegi.

- Yoshi - odparła i zakończyła rozmowę.

Stworzyła w rękach kilka lodowych shurikenów i zaczęła je rzucać w stronę kota tak, aby skutecznie uniemożliwić jego ucieczkę w jedną z bocznych uliczek. Poczuła, że się męczy, ale starała się o tym nie myśleć. Wiedziała, że musi wytrwać.

Jej oczom ukazała się akademia. Po chwili dostrzegła biegnącą z naprzeciwka niebieskooką.

- Skacz! - krzyknęła do niej. 

Yuki resztką sił wykonała polecenie. Rudowłosa zatrzymała się i położyła rękę na ziemi. Kota w jednej chwili otoczył kryształ w taki sposób, że nie mógł uciec.

- Dobra robota - pochwalił ją Washi i używając swojego wietrznego jutsu wyciągnął zwierzę z kryształowego więzienia. Po chwili kot wylądował w jego ramionach i zaczął go drapać. - Uparte zwierzę... - wyciągnął ręce do przodu, nie puszczając uciekiniera. W tym momencie spojrzał na wykończoną Yuki. - Widzę, że masz słabą kondycję - zaśmiał się.

- Nawet bardzo... - wydyszała, opierając się dłońmi o kolana.

- Na powrót zostały nam trzy minuty! - Dayomi spojrzała na budynek ze znakiem ognia. - Musimy się pospieszyć! 

Zabrała kota od Washiego i nie zważając na przechodniów zaczęła gnać w stronę siedziby Hokage.

- Czekaj! - zielonooka wyciągnęła rękę w kierunku odbiegającej dziewczyny, ale po chwili zrezygnowana ją opuściła.

- Jak zwykle w gorącej wodzie kąpana... - Dariyama sam zaczął biec za użytkowniczką kryształu.

* * *

- Świetnie... - Yuki poruszała się bardzo wolnym tempem.

"Przyjaciele z drużyny mnie zostawili... Ale czy w ogóle mogę ich nazywać przyjaciółmi? Znamy się trzy lata - w końcu chodziliśmy do tej samej klasy. Jednak nie czuję, żebym była z nimi jakoś szczególnie związana..."  myślała w trakcie swojej wędrówki przez miasto. Po wczołganiu się po schodach otworzyła drzwi. Jej oczom ukazała się rozpromieniona dwójka znajomych i zadowolona sensei.

- Po waszych minach mogę przypuszczać... że się udało... - oparła się o futrynę. - Padam z nóg...

- Nie możesz być ninja z taką kondycją - drwiła z niej rudowłosa. - Przydałby ci się trening.

- Trening to przydałby się całej waszej trójce - oznajmiła Hanae-sensei. - Ale zajmiemy się nim po misji rangi C. 

- Ossu! - krzyknęła z entuzjazmem Dayomi.

- Na czym będzie polegała ta misja? - spytał Washi.

- I kiedy się odbędzie? - dodała Yuki.

- Popatrzmy... - staruszek otworzył zwój i zaczął go przeglądać. - Będziecie eskortować pewną kobietę do Wioski Trawy. Spotkacie się z nią jutro.

- Czemu nie możemy jeszcze dzisiaj? - spytała niezadowolona niebieskooka.
- Co za dużo, to niezdrowo - zaśmiał się Hokage. - Powinnaś być zadowolona, że w ogóle się zgodziłem, żeby wam przydzielić to zadanie. A teraz możecie się rozejść.
- Hai - po chwili cała czwórka (łącznie z sensei) opuściła pomieszczenie.

* * *

Yuki doczołgała się jakoś do Ichiraku. Usiadła i zamówiła porcję ramen.

- Lubisz ramen? - usłyszała głos jakiegoś chłopaka. Automatycznie odwróciła się w jego stronę.

- Um... Gomen, nie zauważyłam cię. I odpowiadając na twoje pytanie - uśmiechnęła się - kocham nawet.

- Ja też - chłopak uśmiechnął się. - Jestem Uzumaki Naruto. A ciebie jak zwą?

- Hikari Yuki - odwzajemniła gest.

- Itadakimasu! - powiedzieli oboje z entuzjazmem, przełamali pałeczki i zaczęli pałaszować ukochane danie.

- Anusa anusa - blondyn mówił z pełnymi ustami. - Nigdy wcześniej cię nie widziałem. Wyglądasz młodo. Chodzisz do Akademii Ninja?

- Iie - zielonooka pokiwała przecząco głową. - Można powiedzieć, że od wczoraj jestem pełnoprawną geninką Konohy.

- Serio? Ja mam przed sobą jeszcze jeden rok. Tobie to dobrze, dattebayo...

- Dattebayo? - przechyliła na bok głowę.

- Um... jak by to... - Uzumaki podrapał się po głowie. - To słowo nie ma większego znaczenia - uśmiechnął się nerwowo.
- Nawyk słowny? - na to pytanie pokiwał głową. - Znam to... Ja próbuję się oduczyć mówienia "midanne", ale nie za bardzo mi wychodzi...
- Nie ma potrzeby, żebyś się oduczyła. Nawyk słowny czyni cię rozpoznawalną.
- Serio tak myślisz? - odłożyła pustą miskę.
- Oczywiście, dattebayo!
Yuki zaśmiała się. Naruto wydawał jej się sympatyczną osobą.
- Musisz mieć bardzo dużo przyjaciół - wyszczerzyła się.
- Czemu tak uważasz? - chłopak zdziwił się, słysząc jej słowa.
- Po prostu pała z ciebie pozytywna energia.
- Chyba tylko ty to dostrzegasz... - mruknął.
- Nie rozumiem...
- Ludzie mnie unikają - zamówił jeszcze jedną porcję. - Ponad to nie mam pojęcia czemu. Może przez to, że nie mam rodziców? - zamyślił się.
- Nie masz rodziców, midanne? To tak jak ja. Mieszkam z bratem.
- No widzisz... Ja nawet brata nie mam...
Blondynka zasmuciła się trochę. Było jej szkoda Uzumakiego. Po chwili zamówiła jeszcze jedną miskę.
- Zjem z tobą dla towarzystwa - uśmiechnęła się do niego.
- Naprawdę?! - rozentuzjazmował się. - Arigato! - przytulił ją, przez co ta się nieznacznie zarumieniła. - Jesteś świetna!
- Już dobrze... Spokojnie... - po chwili uwolnił ją z uścisku. - Mam nadzieję, że będziemy się tu widywać częściej.
- Również na to liczę, dattebayo - uśmiech nie schodził mu z twarzy.
Po chwili znów zabrali się za jedzenie.

~~~~~~

Dzisiaj troszkę krócej... No ale myślę, że mi wybaczycie, ne? Po prostu jakoś tak wyszło ^^"
Pytaliście mnie, czy będą w opowiadaniu występowały osoby z Naruto Shippuuden. Otóż tak ^^ Tylko później. Wszystko w swoim czasie ;)

Postaram się rozwijać historię w tempie nie za szybkim i nie za wolnym. Jednym słowem średnim. Jednak czasem będą przeskoki w czasie. No bo po co pisać coś na kształt fillerów? Bo kogo interesuje, że Yuki chodzi bezcelowo po wiosce + "zajebisty" opis przyrody - tu kwiatuszek, tam drzewko. Mam nadzieję, że przeskoki w czasie nie będą wam przeszkadzać ^^ Zresztą jeśli nie przeszkadzały do tej pory to i dalej nie powinny... Po cholerę ja jeszcze drążę ten temat?! Rozpisałam się ^^" Tak więc nie zanudzam dalej i się żegnam z wami. Sayo ;**
P.S. Aki - na pytania z nominacji odpowiem później :P